En dan nu het verhaal bij de foto van de vieze voorruit.
Februari 2005, Yellowstone National Park. Het is rond half 7 's ochtends, en ongeveer -23C. Zwager heeft huilende wolven gehoord. Dat betekent stress. Niet omdat er wolven zijn, maar juist omdat ze er zijn. De wolven zijn zo'n beetje de belangrijkste reden dat we midden in de winter in Yellowstone National Park op ski's en sneeuwschoenen rondbanjeren. Dan is de kans namelijk groot dat je wolven tegenkomt, omdat de prooidieren waarop ze jagen, zoals rendieren, bizons, herten en elanden in de lager gelegen gebieden overwinteren. In de zomer trekken ze weg in de hoger gelegen gebieden.
Yellowstone is het oudste nationale park van de USA (opgericht in 1872), heeft de grootste concentratie van actieve geysers in de wereld (waaronder Old Faithful), is één van de meest geologisch dynamische gebieden ter wereld (lees: heeft een supervulkaan ter grootte van de provincies Utrecht en Zuid Holland, die nu statistisch gezien, na zo'n 640.000 jaar weer eens toe is aan een enorme uitbarsting) en ligt op een gemiddelde hoogte van zo'n 2440 meter. In de winter ligt het park onder een dik pak sneeuw en wordt alleen de noordelijke weg door de Lamar Vally sneeuwvrij gehouden. Als je van het noordelijke gebied naar het westelijke gebied wilt, moet je gebruik maken van een speciaal voertuig met rupsbanden. Verder verplaats je je met cross country ski's of met sneeuwschoenen.
We besluiten het ontbijt over te slaan en rennen met een thermosfles warme chocomel en camera's naar de auto toe. Daar dreigt de voorruit een snel vertrek te verhinderen. Er heeft zich een dikke laag ijs op afgezet. Bij gebrek aan een ijskrabber proberen we met een creditcard wat kijkgaten in de ruit te krassen. Zonder succes. Ondertussen horen we het gehuil van de wolven langzaam wegtrekken en Zwager wordt erg zenuwachtig. Zo dichtbij en dan toch niet zien! Dat mag niet! Tot mijn schrik schroeft Zwager de thermosfles open en gooit de gloeiendhete chocomel over de voorruit, in een poging de boel snel te ontdooien. Zonder succes. Integendeel, de chocomel vriest vast. Gelukkig barst de ruit niet door de temperatuurverschillen. Wat nu? Nu hebben we én geen zicht én geen licht meer in de auto.
We stappen toch maar in, zetten de voorruitverwarming op zijn hoogst en Zwager steekt zijn hoofd uit het zijraam (bij -23C) en rijdt weg. Voor een argeloze voorbijganger moet dit er op zijn minst merkwaardig uitzien. Maar omdat het half 7 in de ochtend is, -23C en we in the middle of nowhere zijn, in een gebied zonder gsm bereik en zonder internet, zijn er weinig argeloze voorbijgangers.
Langzaam ontdooit de smurrie op de voorruit en zakt treurig naar beneden. De ruitenwissers zwiepen de chocoflatsen opzij en we krijgen weer wat zicht. Gelukkig, dan kan het raam ook dicht! Na een tijdje verspreidt zich een zurige lucht in de auto. Mijn vraag aan Zwager hoe lang hij zijn sokken al aan heeft, wordt beantwoord met een vuile blik. De zure lucht wordt sterker en ik krijg lichtelijke braakneigingen. Gelukkig zien we onderweg wolven en kunnen we uitstappen.
Als ik naast de auto sta zie ik dat de chocotroep van de ruit in de luchtroosters en de motorkap is gedropen. Door de warmte is de boel zuur geworden, en de verwarming heeft de zure lucht naar binnen geblazen.
Maar we hebben wel wolven gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten