Zijkanaal C

Weer: zwaar bewolkt, beetje miezerig, 7C
Route: van de veerpont in Spaarnwoude naar Haarlemmerliede. Traject is onderdeel van LAW Stelling van Amsterdam

Wat is de Stelling van Amsterdam? De Stelling van Amsterdam is een 135 km lange verdedigingskring op 15-20 km rond de hoofdstad Amsterdam welke grotendeels tussen 1881 en 1914 door het Departement van Oorlog is gebouwd. Het omvat 3-5 km brede onderwaterzettingen (inundaties) en 36 forten, twee kustforten, twee vestingen, vier batterijen en twee kustbatterijen. Daarnaast zijn er nog veel meer inlaatsluizen, nevenbatterijen en magazijnen geweest. Dit alles om het als nationaal reduit, als laatst te verdedigen gebied, van het Koninkrijk der Nederlanden te kunnen verdedigen. De Stelling is in 1996 geplaatst op de Lijst van het Werelderfgoed van de UNESCO vanwege haar waarde voor de mensheid. Heden worden de forten voor diverse doeleinden gebruikt, zoals een wijnhandel, kinderopvang en schietvereniging. (bron http://www.stelling-amsterdam.nl/ )

Ik heb met R afgesproken bij de parkeerplaats van restaurant de Zoete Inval in Haarlemmerliede. Daar laten we één auto achter en rijden met de andere naar het parkeerterrein van de veerpont in Spaarnwoude. Ik mag van R tijdens dit ritje niet te veel opletten en om me heen kijken omdat we een groot gedeelte via dezelfde weg gaan teruglopen, en dan zou de verrassing er af zijn. Maar dat is lastig, want ik rijd.
Het plan is dat we verschillende wandelroutes tussen Krommenie en Leiden gaan volgen, verdeeld over een aantal etappes en samengesteld uit verschillende LAW's. We beginnen bij de veerpont in Spaarnwoude,  omdat we daar zo'n jaar of 5 geleden zijn geëindigd met één van de etappes van de Stelling van Amsterdam.

We lopen tegen de wind in, over het dijkje langs Zijkanaal C. Het is heel rustig, er zijn geen andere wandelaars en aan de overkant van het water rijdt slechts af en toe een auto. Blijkbaar is dit een populaire honden uitlaatroute want er ligt heel veel hondenpoep. Het toeval wil dat ik net een boterham met paté eet als ik deze constatering doe. Bij de vergelijking die nu opborrelt, wil ik maar niet te veel nadenken. Via het terrein van de openbare Golfbaan Spaarnwoude lopen we naar Zijkanaal B en naar Fort Benoorden Spaarndam. Aan de Redoute ligt een stuk ondergelopen land. Hier zijn veel watervogels: krakeenden, zwanen, ganzen, kuifeenden. De winter is nog niet helemaal weg maar het voorjaar is echt in aantocht want er zijn nog smienten terwijl ook al grutto's overvliegen.

We gaan naar het volgende fort: Fort Bezuiden Spaarndam. Hier is een wijnhandel en kinderopvang gevestigd. De route voert ons verder langs het haventje van Spaarndam, waar we warme chocomel nemen en twijfelen tussen appeltaart en Bourgondische bitterballen. Het wordt de appeltaart, maar we blijven nieuwsgierig naar de bitterballen. In het café kent iedereen elkaar, worden de aardappels geschild voor de zuurkoolschotel van vanavond en wordt er zware shag gerookt.

Via een weggetje langs de weilanden van Spaarnwoude bereiken we Fort bij Penningsveer. Hier wordt door vrijwilligers hard gewerkt aan de restauratie van het gebouw. Het bestuurslid van het fort, dat toezicht houdt op de werkzaamheden, kijkt naar onze wandelschoenen en vertelt ons dat hij vanaf dit fort naar Santiago de Compostela is gelopen. Omdat hij te veel bagage bij zich had om allemaal in zijn rugzak te dragen en omdat hij de rugzak zat werd, heeft hij ergens in Frankrijk een kruiwagen gekocht en alles daarin geladen. Met  kruiwagen en al is hij de Pyreneeën overgetrokken.

Het Fort bij de Liebrug is het laatste vandaag. Het ziet er slechter onderhouden uit als de andere forten, maar toch is ook dit fort in gebruik, door een wijnhandel en een ruitersportwinkel. Het is mooi dat deze historische gebouwen een nieuwe bestemming krijgen en zo behouden blijven. Het leuke van deze wandeling is dat je wat meekrijgt van de geschiedenis van dit gebied.

Op de parkeerplaats van de Zoete Inval aangekomen herhaalt het auto-ritueel zich, maar dan andersom.  Over een paar weken staan we hier weer, als beginpunt van het volgende traject.

Fort Benoorden Spaarndam

Hoe lopen de hazen

Wandelen
Weer: bewolkt maar helder en droog, +- 3C
Route: 20 km van Winterberg naar Züschen en terug
 
Als ik de gordijnen openschuif, zie ik tot mijn verrassing dat we aan de voet van een bobsleebaan annex skihelling logeren. Blijkbaar is de wolk waarin we gisteren en eergisteren zaten, weggewaaid. Het beetje sneeuw dat gisteren nog op de daken en in de straat lag, is nu helemaal weg. Op de skipiste is een grote machine bezig de dunne laag sneeuw die daar nog ligt, over de kale plekken uit te smeren. Het doet me denken aan een kaal hoofd met een restantje haar aan de linker kant, dat van daaruit over de kale rest wordt geplakt. Geen buitensport kapsel, want niet tegenwind bestendig.
 
We verlaten Winterberg aan de noordkant en komen al snel in het bos terecht op een weggetje dat al van vóór de Romeinse tijd blijkt te zijn. De sneeuw is hier bijna helemaal weg, maar wat er nog ligt is helemaal verijst. Het is verlaten, niemand te zien, alleen wat vogels te horen. De weg slingert door het bos en daalt uiteindelijk af naar Züschen. Daar drinken we koffie bij de bakker en eten versgesmeerde broodjes. Het kleine zonnetje dat vanochtend nog scheen heeft plaatsgemaakt voor donkere wolken.

Via een stijl bospad verlaten we het dorp weer en klimmen omhoog door het bos. Blijkbaar is dit de schaduwkant van de berg want hier ligt nog wel sneeuw. Niet aangestampt of geveegd, het maakt het lopen zwaar. We zien veel sporen van wild: herten (of reeën?), konijnen (of hazen?) en wolven (waarschijnlijk honden). We horen ook een roofvogel (of een trein?) maar die zien we niet.  Het pad slingert dieper het bos in, beneden ons horen we een riviertje stromen. Opeens wijst H naar voren en vraagt aan mij of dat een stoel is die midden op het pad staat. Dan trekt de stoel 1 poot op en blijkt een hert te zijn (of een ree). We blijven muisstil staan kijken. Een paar meter naar rechts blijkt er nog één te staan. Opeens hebben ze ons in de gaten en springen met grote sprongen weg.

We lopen het paadje verder af en klimmen langzaam het bos weer uit.
Het wordt steeds donkerder, er zit sneeuw in de lucht.

Hulpmiddelen

Wandelen
Afstand: 18 km
Route: wordt beschreven als zwaar.
Wandeltijd 3,5 uur
Weer: regen, temperatuur +5C
 Foto: geen, vanwege geen uitzicht

Als ik de gordijnen openschuif, zie ik wel dat het dag is, maar verder zie ik niets. Blijkbaar is de wolk waarin we gisteren zaten nog niet weggewaaid. En uit die wolk valt nu trouwens ook hele fijne miezer regen. Heel fijn, maar niet heus. Ok, wat gaan we nu doen, skiën, langlaufen of wandelen? Skiën lijkt me niet fijn met dit weer. Langlaufen en wandelen trouwens ook niet. Omdat H nog nooit geskied heeft, en dit misschien niet de meest ideale omstandigheden zijn om het eens uit te proberen, laten we deze optie varen. We zetten in op langlaufen, maar de loipes blijken totaal verijst te zijn. En omdat H ook nog nooit gelanglaufd heeft en etc etc gaan we wandelen. Omdat dit ook niet de meest ideale omstandigheden zijn om te wandelen (te weinig sneeuw om met sneeuwschoenen te lopen en te veel ijs om zonder ijzers te lopen) gaan we eerst het dorp in om iets met spikes te zoeken. Na drie keer de hoofdstraat heen en weer te hebben gelopen komen we op aanraden van een buitensportwinkel uiteindelijk uit bij een winkel in hulpmiddelen. Hulpmiddelen! Zoals in rollators en trippelstoelen! Voor stoere buitensporters zoals wij!

De dame in de hulpmiddelenwinkel is, zoals iedereen hier, bijzonder vriendelijk. We moeten vooral plaatsnemen op een aanpasstoel want zij wil ons heel graag helpen met het aanpassen van de hulpmiddelen. Zij trekt de rubber matjes met spijkers om onze schoenen heen en klaar.

Buiten blijkt al heel snel dat deze spikes het lopen heel gemakkelijk maken. We verdwijnen snel het bos in en laten de drukte achter ons. Hier en daar horen we wat vogels, maar omdat de wolk er nog steeds hangt, zien we ze niet. Er komt trouwens ook nog steeds regen uit de wolk.
De route slingert omhoog en omlaag door het bos, prachtig, ook zonder uitzicht. We komen niemand tegen, maar dat kan aan het weer liggen. Twee keer kruist ons bospad een skihelling. Bij skihellingen en liften horen ook Stubes. Van de eerste Stube maken we dankbaar gebruik (heisse Choco und Bratwurst), bij de tweede hadden we iets met Glühwein in gedachten maar vanwege de enorme drukte binnen krijgen we de deur niet eens open. Goh, jammer. Maar niet heus.

We lopen  relaxed verder, in de regen.