CPC

Weer: +- 11C, bewolkt, beetje wind, lekker loopweer

Afstand: 10 km

Ik tref Marsmania en K in de stationshal en gedrieën gaan we met de trein naar Den Haag voor de CPC. Zoals altijd voor een wedstrijdloopje, heb ik last van enige mate van loopstress. De 'mate van' hang af van de voorbereiding, de benen, de temperatuur, de wind, het eten van de avond ervoor, de kans op een PR en ga zo maar door. Maar de mate van stress is vandaag laag. De loopvoorbereiding was karig (want de aandacht ligt momenteel bij MTB voorbereiding voor de Transandalus trektocht), het weer lijkt voor mij goed uit te pakken en de kans op een PR is, vanwege de karige loopvoorbereiding en de verschoven aandacht naar de MTB, niet aanwezig. Komt neer op: geen loopbenen maar fietsbenen. Wat dat kwa snelheid betekent, zal de 10km-tijd leren.

In de businesstent tref ik de collega's. We klokken nog snel wat sportdrank naar binnen en gaan dan gezamenlijk inlopen en naar het startvak. Na de start probeer ik mijn weg en tempo in de drukte te vinden en zigzag me door de benen- en ellebogenspaghetti. De eerste kilometeraanduiding zie ik pas bij km2. Mijn tussentijd is best ok, misschien zelfs ietsje snel. Beetje opletten dat ik niet te snel ga in het begin. Met de benen gaat het ondertussen goed. De afgelopen dagen had ik een kleine spierpijnknoop in mijn linkerkuit, maar die heb ik gisteren en vanochtend nog weggemasseerd. Met olijfolie. Extra-vierge. Het tempo is redelijk constant, neemt naar het einde toe ietsje af. Ondertussen geniet ik van het publiek, de andere lopers, het goeie loopweer. Aan het einde pers ik er nog een kleine eindsprint uit en zet mijn stopwatch stil op 54'27”. Valt mee!

Thuis krijg ik een gsm-mailtje van 1 van de collega's, of ik nog in de businesstent ben. Hij zit in de trein maar heeft zijn jas met zakelijke mobiel in de tent laten liggen. Helaas ben ik al thuis en heb ik geen 06 nummers van de organisatoren. Een paar uur later krijg ik weer een sms: “Ik werd gebeld door mijn eigen telefoon! Hij is gevonden!”