Bruiloft aan Zee

Half vijf. De wekker gaat. Erg vroeg.

Gelukkig is er vannacht geen sneeuw meer bijgevallen en ziet de weg er prima berijdbaar uit. We gaan namelijk naar Antalya, met het vliegtuig vanuit Dusseldorf. En dat is zo'n twee en een half uur rijden vanuit Saarburg. De Estimated Time of Arrival (ETA) die het navigatiesysteem in de auto aangeeft is dan ook geruststellend in relatie tot de vertrektijd van het vliegtuig. Tot Keulen. Daar gaat het namelijk sneeuwen. Heel hard sneeuwen. In combinatie met (inmiddels) veel auto's op de weg lijdt dat tot file. Heel veel file. Het navigatiesysteem wordt nerveus en gaat veel praten en herberekenen en stuurt ons van de snelweg af, ergens een stad in. Dat gaat fout, want we staan direct stil. De herberekende ETA zorgt inmiddels ook bij ons voor enige stress. Het navigatiesysteem berekent de route in relatie tot de file opnieuw en stuurt ons terug de snelweg op. Veel tijd verloren zonder meters gemaakt te hebben. Meer stress. En meer file. We kruipen voort en zien de ETA opschuiven richting vertrektijd van het vliegtuig. Na een tergend langzame tocht door Dusseldorf-Zentrum, want inmiddels ochtendspits, bereiken we een terrein voor langparkeren. Als we zo rond de vertrektijd van onze vlucht bij de bushalte van de shuttlebus staan te wachten, bus net gemist namelijk, stijgt er een vliegtuig op. Ons vliegtuig waarschijnlijk.

Het idee dat we het misschien nog wel nét zouden kunnen halen, heb ik al een tijdje losgelaten. Want dat gaat echt helemaal niet meer lukken. Hopelijk gaan er vandaag nog wel meer vluchten naar Antalya. Of anders morgen. Of anders vanaf een ander vliegveld. Maar Antalya moet het zijn, want de dochter van huisgenoot H gaat daar trouwen.
Maar in de shuttlebus blijkt, als ik toch even check of er vertragingen zijn, onze vlucht inmiddels tóch vertraagd te zijn. Hoera! Blij met een vertraagde vlucht! Niet veel vertraging, maar misschien net genoeg om het nog te halen. We scheuren dan ook met bagagekar door de vertrekhal op zoek naar de incheckbalie. En ja hoor, we kunnen nog mee! We moeten wel rennen om op tijd te zijn voor het boarden, maar who cares.

Opgelucht tonen we onze boarding passes. Stoelen 32 B en C. Al schuifelend zoeken we rij 32. We komen steeds meer in de staart van het vliegtuig. Hé dat is raar! De rijen eindigen bij 31! Wat nu?! De steward loodst ons, zelf ook enigszins verbaasd, naar de opklapstewardessstoel. Achterstevoren zittend staar ik naar de deurtjes en klepjes waarachter de diepvriesmaaltijden zitten. Ondertussen melden zich ook passagiers 32 A, E,F en G. Het wordt krap in de pantry en de tijd verstrijkt. En er gaan geruchten rond van een overboekte vlucht, maar sterke kerel die ons het vliegtuig uitkrijgt, nu we er eenmaal inzitten. Ik stel me dan ook in op een vlucht achterstevoren, en bij het starten met het gezicht naar beneden, maar het valt mee. De engel die eerder ook al op onze schouder zat, heeft ons nog niet verlaten.
Er blijken toch nog echte stoelen beschikbaar.