Henna Ceremonie

"Is het goed als ik wat foto's maak, of wordt dat niet op prijs gesteld?" vraag ik de bruid voorzichtig. "O, dat is wel goed hoor." zegt ze. Ik trek mijn schoenen uit en ga het huis in. Ik kijk in de keuken waar de maaltijd wordt bereid en waar de henna wordt klaargemaakt. Zodra mijn camera wordt ontdekt, wordt er druk met gebarentaal gecommuniceerd. Ik maak er uit op dat foto's geen bezwaar zijn. De moeder van de bruidegom poseert, met een nicht, met een tante, met nog een tante, met een zus, met oma. Iedereen schuift aan, iedereen wil op de foto. Er komen ook steeds meer gasten. Tantes, nichten, neven, ooms, iedereen is familie. En iedereen wil met elkaar op de foto.
De Hollandse gasten worden bijzonder gastvrij ontvangen. Dat wij er anders uitzien en de lokale gebruiken niet kennen, werpt geen enkele drempel op.

Ondertussen wordt de maaltijd voor de gasten bereid en binnen aan een grote tafel opgediend. De houtkachel wordt flink opgestookt en op de achtergrond staat de breedbeeld tv de hele avond keihard aan. Een gedeelte van het lam dat vanmiddag is geslacht wordt opgediend, samen met rijst, salade, brood en soep.

Na het eten wordt de bruid naar een andere kamer geleid en voorbereid op de henna ceremonie. Ze wordt door een van de nichtjes mooi opgemaakt, krijgt een prachtig traditioneel gewaad aan en een sluier over haar hoofd. De hennaparty is een feest waarbij de bruid afscheid neemt van haar oude leven en van haar ouders, de emoties die hiermee eventueel gepaard gaan worden door de sluier aan het zicht onttrokken.
Het paar wordt naar buiten geleid en naast elkaar op een stoel gezet. Alle gasten dansen op traditionele muziek om het paar heen en draaien de schaal met henna boven hun hoofden rond. Daarna worden handen en voeten van de bruid ingesmeerd met henna, voor veel voorspoed en geluk. De henna die over is wordt verdeeld over de handen van de tantes en nichtjes, en in dit geval ook over de handen van de vader van de bruid. Iedereen lacht, danst, is vrolijk en heeft plezier met elkaar.

De moeder van de bruidegom zegt iets in het Turks tegen me. Ik breng mijn handen naar mijn oren en schud nee, waarmee ik duidelijk probeer te maken dat ik het niet begrijp. Zij maakt er echter uit op dat ik doof ben en herhaalt wat ze zegt nog een keer of drie, telkens harder. De laatste keer schreeuwt ze het in mijn rechteroor. De bruid brengt uitkomst en vertaalt dat we morgen voor het ontbijt zijn uitgenodigd.

Als we uren later het dorp verlaten en voorzichtig slalommend tussen de gaten in het wegdek onze weg in het donker proberen te vinden, zijn we er stil van. Van de gastvrijheid waarmee we zijn ontvangen en waarmee we zijn opgenomen, van het hebben van geen vooroordelen, en van het openstaan voor een andere cultuur.