Feest

In de zaal staan zo'n 500 witte stoelen opgesteld aan lange witte tafels. De obers zetten alvast overal flessen water neer, want dat is wat er gedronken gaat worden. Moeder en broer van de bruidegom en vader en moeder van de bruid staan bij de ingang van de zaal om de gasten te begroeten. Daar staan ook twee nichtjes klaar met eau de cologne om de handen van de gasten te verfrissen en een grote schaal met chocolaatjes. Rond 7 uur druppelen de eerste gasten binnen. Het bruidspaar is er dan ook al maar zit nog in een soort time-out kamer en laat zich voorlopig nog niet aan de gasten zien.

Rond half 9 zijn de meeste gasten gearriveerd en komt het bruidspaar binnen, achter een rij fakkeldragers. Ze worden met veel applaus ontvangen. De dans wordt door hen geopend op westerse muziek, 'slijpend', wat met een klassieke bruidsjurk best ingewikkeld is. Daarna gaat de band los met Turkse muziek.

Het verloop van de avond is er een van lokale codes. De muziek is Turks, en de dans ook. Soms danst iedereen met elkaar, schijnbaar, dan weer alleen de nabije familie van de bruidegom, dan alleen dames, of alleen heren, of een bepaalde groep familie/collega's/verwanten. Als de Nederlandse gasten mee mogen dansen, of moeten dansen, komt de moeder van de bruidegom ons heel charmant halen en knikt ons bemoedigend toe. Of tantes knikken dat we de vloer op kunnen. Tenminste ik denk dat ze dat bedoelen. En ook hier is het weer zo dat ons onbeholpen gedrag, zowel wat betreft het totaal onwetend zijn van de gebruiken, als onze Turkse danskunsten, geen issue is.

Dan is het tijd om de cadeaus te geven. De nabije familie geeft het bruidspaar goud en doet de sieraden bij ze om. De andere gasten gaan vervolgens in een rij staan en geven hun cadeau, geld, aan 'de omroeper'. Deze neemt het in ontvangst en roept om wie wat geeft en hoeveel. Daarna wordt er weer meer en veel gedanst.

Tegen middernacht loopt het feest op zijn einde en neemt het bruidspaar afscheid. De overgebleven gasten willen nog met ze op de foto. En hoewel de meeste gasten al weg zijn, duurt deze fotosessie best nog wel lang. Want iedereen wil met het paar op de foto en iedereen wil ook met iedereen met het paar op de foto, in steeds wisselende samenstellingen.

Uiteindelijk vertrekt het paar. De gasten die over auto's beschikken begeleiden ze, luid toeterend en met de alarmlichten aan, door nachtelijk Antalya naar het hotel. In het begin kunnen we de stoet nog enigszins bijhouden. Maar omdat de snelheid waarmee de stoet zich verplaatst, grenst aan die van een straatrace en we twee stoplichten tegen hebben, verdwijnen de knipperlichten van onze voorgangers in de donkerte en zijn we ze kwijt.