Als we in Aksaray aan het Vilayet, het autoloze plein, uit de taxi stappen met onze rugzakken, valt direct op dat we de enige toeristen zijn. Veel mensen zijn vriendelijk nieuwsgierig en vragen ons in gebroken Engels waar we vandaan komen. Eén Turkse mevrouw begroet ons in 't Nederlands, en vertelt dat zij 40 jaar in Rotterdam heeft gewoond. We worden direct bij haar thuis uitgenodigd op de thee.
Aksaray is een klein provinciestadje met veel bedrijvigheid. Er zijn een paar leuke restaurantjes en terrasjes en een van de bezienswaardigheden is een uit het lood hangende minaret. Als we een schoolmeisje vragen waar we die minaret kunnen vinden, probeert ze het in gebroken Engels uit te leggen en vraagt t voor de zekerheid nog even na aan een paar mannen die op het plein voor een moskee staan. Iedereen wil ons uitleggen hoe we daar het beste naar toe kunnen lopen. In het Turks. En omdat we dat niet begrijpen wil iedereen met ons meelopen. Uiteindelijk vinden we de moskee met de scheve minaret gewoon op eigen kracht.
Ons hotel ligt aan het autoloze plein. We krijgen een kamer aan de achterkant, want ik erg prettig vind, want dat zal een stuk rustiger zijn dan aan de voorkant. Niets blijkt minder waar. 's Avonds hebben zich in de kamer tegenover ons zo te horen een man of vier verzameld die in een luidruchtig gesprek zijn verwikkeld en proberen de tv te overschreeuwen. Een van de mannen lijkt bovendien open tbc te hebben. Hij hoest met veel overtuiging en gevoel voor drama zijn longen er zowat uit.
Na een wat brakke nacht knappen we weer helemaal op van een uitstekend Turks ontbijt: brood, komkommer, tomaten, olijven en geitenkaas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten