Van schedels en schildpadden

Als we na een uur of drie lopen de kloof uit klimmen staan we op de Hoogvlakte van Niemandsland.  Hoog en vooral erg leeg, wel met veel stenen en wilde kruiden en rechts voor ons een groepje eikenbomen. Mooie plek voor een picknick want daar is voor het eerst sinds vanochtend 's schaduw.

Als we richting de boompjes lopen komen we twee lokale vrouwen tegen. Met lege frisdrankflessen lopen ze op een grote waterbak af, die daar waarschijnlijk voor het vee is neergezet, en gaan de flessen vullen. We groeten ze met 'Merhaba' waaruit zij afleiden dat wij Turks praten en ze beginnen direct een gesprek. Ik denk dat ze willen weten of wij bij elkaar horen (ja) en of we kinderen hebben (nee, althans niet samen maar H wel een dochter. Maar leg dat maar eens uit in het Turks), en ik begrijp dat de ene vrouw twee kinderen heeft en de andere drie. Na wat heen en weer gegiechel en wat foto's gaan we ieder ons weegs. Medereiziger H geeft ze ons laatste blikje cola mee.

Als we daarna in de schaduw van de eikenboompjes zitten te picknicken komt er uit het niets een herder op ons afgelopen. We groeten elkaar in het Turks en hij gaat bij ons zitten. We bieden hem wat van onze lunch aan, maar dat slaat hij af. Hij begint een heel verhaal in het Turks. Ergens in de woordenstroom herken ik het woord 'çhai' en in combinatie met zijn gebaar naar achter de heuvel begrijp ik dat we worden uitgenodigd voor de thee. Dat slaan we niet af.


Achter de heuvel zitten de twee vrouwen die we zojuist hebben ontmoet samen met nog een herder, 300 koeien en 2 ezeltjes. Er wordt water gekookt op een houtsvuurtje en er wordt een kleed voor ons neergelegd om op te zitten. Met hulp van een pictogrammen boekje en een paar standaardzinnen in het Turks (vooral:  'Anla madim' - ik heb het niet begrepen) hebben we een heel gezellig gesprek. Het zijn twee echtparen, ieder van hen heeft één ezel, en het ene stel heeft 100 koeien onder zijn hoede, het andere stel 200. De ezeltjes blijken voor het vervoer van het eten en de rest van hun bagage te zijn. Medereiziger H legt uit dat hij de pakezel van ons is omdat hij de zware rugzak draagt. Dat vinden ze echt geweldig grappig.
We drinken thee met elkaar en wij brengen onze cake, rozijnen, kaas en abrikozen in.

Maar de tijd verstrijkt en wij moeten zeker nog een paar uur verder lopen om weer in de bewoonde wereld te komen en het eindpunt van vandaag te halen. We nemen afscheid en ik wordt spontaan door de vrouwen gezoend.

Wat een bijzondere ontmoeting! En ik dacht dat we al een topdag hadden omdat we eerder op de ochtend twee keer een levende schildpad hadden gezien en een paar keer koeienschedels......