Nieuwsgierige gieren

Technische details route Ronda – El Burgo
Afstand: 26,5 km
Hoogteverschil: 600 m
Fysieke moeilijkheidsgraad: hoog (klopt)
Technische moeilijkheidsgraad: hoog (klopt ook)
Asfalt: 2,5 km
Onverharde weg: 20 km
Bergpad: 4 km
Fietsbaar 93%

De regen maakt rivieren met belletjes in de straten van Ronda. Het is koud. We fietsen de stad uit, langs het Plaza de Toros en komen al snel buiten de bebouwing. Via een onverharde weg klimmen we het natuurpark Sierra de las Nieves in. De regenwolken hangen laag om ons heen. Af en toe is het droog maar meestal niet. Toch genieten we van de omgeving. Er bloeien weer overal wilde bloemen, en er groeien zomaar kruiden die in Nederland in een potje in de supermarkt worden verkocht. Aan de overkant van het ravijn schieten gemzen weg. En als we achter ons in de diepte naar Ronda kijken, zien we een regenboog.  De klim naar de  Puerto de Lifa is lang en hier en daar steil en door de regen ook behoorlijk modderig wat het extra zwaar maakt. Regelmatig moet ik afstappen om even op adem te komen. De route gaat over het terrein van verschillende landgoederen, en af en toe moeten we door een hek om op een ander landgoed of een ander weidegebied te komen. De schapen die er rondlopen vinden ons maar eng en gaan er snel vandoor.  Net na Puerto de Lifa, de top (1175m), staat een herdershut waar we uit de wind even een broodje eten. Het regent nog steeds af en toe. Vanaf hier gaat de route dalen naar de Turon rivier en wordt moeilijker begaanbaar, we moeten grote stukken lopen. Maar het is het mooiste gedeelte van de tocht, vanwege de bloemen, de kruiden en de rotsen. Nieuwsgierige gieren vliegen een stukje met ons mee. Gier (mest), gieren (vogels), gierig, nieuwsgierig, leergierig, ik probeer al afdalend het verband tussen woorden met gier te vinden.

We verbazen ons erover dat, ondanks de vele regen van de afgelopen tijd, de rivier droog is. Fijn, hoeven we niet door een kolkende rivier met fietsen te gaan sjouwen! Om dat te vieren eten we midden in de droge bedding weer een broodje, genietend van de omgeving. Ook pulk ik nog wat grote brokken modder tussen mijn remmen en derailleur vandaan.
Aan de andere kant van de rivier moeten we weer omhoog, en dat is behoorlijk lastig. We volgen hier een stuk van een smal lange afstand wandelpad (GR7) dat erg steil omhoog gaat en het is zwaar om de fietsen met bepakking omhoog te sleuren zonder weg te glijden. Vanaf deze kant gaan we de rivier volgen tot El Burgo. En omdat een rivier altijd naar beneden stroomt, had ik gedacht dat de weg ook alleen nog maar omlaag zou gaan. Maar dat is niet helemaal het geval, er zitten nog een aantal pittige klimmetjes in.  El Burgo is leuk, het regent nog steeds, of weer, er is een leuk hotel, we zijn drijfnat en zitten onder de modder en ik ben erg moe. Daarom fietsen we niet verder naar Ardales, zoals het plan eigenlijk was, maar blijven lekker in El Burgo.

Kassa 1

Regen. En veel laaghangende en erg donkere wolken. 

We overleggen wat we zullen doen. Het weerbericht belooft namelijk nog veel meer regen. Volgens plan de route verder fietsen betekent 60 km onverhard, met meer hoogtemeters dan gisteren. We kunnen ook over het asfalt, dat zijn niet minder hoogtemeters, maar het is wel minder zwaar en minder glad. En we kunnen met de trein naar Ronda, want zowel El Colmenar als Ronda hebben een station. Wat mij betreft is de keuze snel gemaakt: met de trein. H denkt nog na over verschillende varianten met fietsen. Maar we gaan eerst geld halen, want dat is op. El Colmenar heeft geen geldautomaat maar wel een bank. De bank is piepklein en heeft slechts 1 loket. Daar hangt vol trots een bord boven met “Caja 1” (Kassa 1). De mensen die er zitten te wachten, hebben nog een bankboekje waarop het saldo wordt bijgehouden. Als ik aan de beurt ben om geld op te nemen geef ik mijn paspoort en bankpasje. Van beide worden veel kopieën gemaakt en aan elkaar geniet. De kassier en ik proberen ondertussen een gezellig praatje te maken in het 'Spengels', een mix van Spaans en Engels. Deze manier van geld opnemen is wel omslachtiger maar een stuk persoonlijker en gezelliger. 

Met gevulde portemonnee gaan we naar het station. Daar wacht een kleine teleurstelling, want met de trein naar Ronda mogen maar 3 fietsen mee. Blijkbaar zijn die plaatsen al vergeven, want onze fietsen mogen (weer) niet mee. De eerste trein gaat pas rond 13.00 u. Tot die tijd kunnen we twijfelen en overleggen of we alsnog met de fiets gaan, en via welke route, of er weer op gokken dat de fietsen van de conducteur wel mee mogen. 

We besluiten er op te gokken dat we mee mogen. Vlak voor vertrek zitten we in de wachtruimte op het station. De kaartverkoper trekt per ongeluk de stekker uit de pc. Als de boel weer is opgestart, blijkt dat er toch wel plaats is voor onze fietsen. We mogen in ieder geval mee.

Jimena - El Colmenar

Technische details:

afstand: 40,1 km

hoogteverschil: 885 m

verharde weg: 35%

onverharde weg: 65%

fysieke moeilijkheidsgraad: middel tot zwaar

Vandaag gaan we van Jiména de la Frontera naar El Colmenar. Het is droog, zonnig maar nog wel fris. Het voorjaar is een mooi seizoen om te fietsen, want dan is het nog niet te warm maar het weer is wel onstabiel. Regen- en onweersbuien komen veel voor. Het voordeel is wel dat alles in bloei staat, en frisgroen is. (Het nadeel is, dat er héél veel en héél grote plassen zijn, en erg veel modder waardoor fietsen soms onmogelijk is.)

In Jiména hebben we in een erg leuk Hostal gelogeerd, Hostal El Anón. Het bestaat uit vijf huizen, en heeft een barretje en restaurant. Binnen is het een soort kashba, allemaal kruipdoor-sluipdoor gangetjes. Héél sfeervol. Jiména zelf is ook een mooie 'pueblo blanco' (wit dorp), waar de tijd stil heeft gestaan. Boeren die op het paard terug komen van het land, begeleid door hun hond, horen bij het straatbeeld.

Na een stop bij de camping waar we de fietsen van de ergste modder hebben ontdaan en weer draaiend hebben gekregen, fietsen we door de vallei van de Rio Hozgarganta. Het eerste gedeelte is geasfalteerd maar de klim van 16% maakt het toch zwaar. Na 14 km verlaten we het asfalt en beginnen we aan de lange steile onverharde klim door het nationale park Los Alcornocales, naar de Carrera del Caballo. Het is heel zwaar en ik moet regelmatig afstappen omdat ik zó weinig snelheid heb dat ik dreig om te vallen, maar de natuur maakt veel goed. Er cirkelen gieren boven ons, koeien lopen los, de bermen zijn begroeid met prachtige wilde bloemen en overal om ons heen staan kurk- en steeneiken.

Na de klim volgt de beloning: een afdaling van ruim 16 kilometer! We zijn inmiddels aan de andere kant van de berg en de begroeiing is hier anders. Veel meer naaldbomen en zand ondergrond. Ruim een uur later fietsen we El Colmenar binnen. Wat we vreesden blijkt waar, het enige hotel dat er is, is dicht, en al heel lang zo te zien. Maar gelukkig is Casa Rural Ahora geopend. En zo zitten we nu, moe maar voldaan, tussen de kippen en de sinaasappelbomen.

Rollin' and Tumblin', Muddy Waters

Technische details middag etappe:
afstand: 21,3 km, waarvan
verhard: 5%

onverhard: 86%
single track: 9%
berijdbaar: 100% (als het niet langdurig heeft  geregend)
technische moeilijkheid: medium / high





Na de lunch beginnen we aan een 'steep rocky descend'. We stuiteren naar beneden over vuistgrote keien. Na een tijdje Rollin'and Tumblin' komen we in de buurt van een cortijo (boerderij) en wordt de weg vlakker en minder stenig. Het is wel duidelijk te merken dat het de afgelopen tijd flink heeft geregend: er zijn veel grote plassen waar we maar net omheen kunnen fietsen. Nog wel, dat zou later wel anders worden, maar dat weten we op dat moment gelukkig nog niet. Nu denken we nog dat we die 21 km in een uurtje af gaan leggen, want het is immers bijna alleen maar afdalen.
We vervolgen onze weg langs wat akkers met graan. Af en toe moeten we ook dwars dóór het graan, omdat de weg gewoon 'weg' is, veranderd in Muddy Waters. We lopen meer dan we fietsen, het is loeizwaar. Regelmatig moeten we stoppen omdat de wielen niet meer kunnen, alles zit vol met modder. Maar gelukkig kunnen we nog wel genieten van de omgeving: een enorme bloemenzee, rondcirkelende gieren, en sprinkhanen zo groot als spreeuwen. 
Na ongeveer 12 kilometer staan we stil voor een soort meer: de weg is weg en het water is onafzienbaar. Wat nu? Ik probeer zonder fiets een stuk te lopen om te kijken hoe diep en hoe glad het is en al snel verdwijn ik tot mijn knieën in het water. Dit is echt niet meer fietsbaar. Aan de rechterzijkant is een hoog hek, waar het water gewoon onderdoor gaat en aan de linkerzijkant is oerwoud en spoorlijn. Toch maar even aan de linkerkant kijken voor een doorgang. Met een stuk hout hak ik een smalle gang door de bramenstruiken. We halen de tassen van de fietsen en brengen de fietsen voorzichtig door de struiken richting spoor. We tillen fietsen en tassen over het hek, en klimmen er zelf ook overheen en vervolgen onze weg langs het spoor. Het is hier wel weer erg 'rocky' maar tenminste wel droog. Verderop komen we weer op de route. We waden nog een keer door een riviertje (brug is weggeslagen) en door wat modderplassen, maar we hebben tenminste weer wat snelheid. We fietsen ook nog bijna tegen een vos aan.
5 uur later rollen we Jeména de la Frontiera binnen. Vuil, moe en de benen onder de bramen krassen.

Asfalt intro

Technische details ochtend etappe: Los Barrios - Castillo de Castellar
afstand:  28 km
waarvan verhard: 28 km
hoogteverschil: 233 m
fietstijd +- 2 uur
Temperatuur: +-12C

We starten de dag met het gebruikelijke ontbijt (café con leche, tostada con marmelada) en de gebruikelijke herrie (tv en locale gasten op maximaal volume) en zoeken daarna de weg uit Los Barrios naar Castillo de Castellar. Het eerste stuk is asfalt en dat is prettig om in het ritme te komen. De berm staat vol met bloemen, vogels overal om ons heen, prachtig. In de buurt van Estacion de San Roque is het een komen en gaan van ooievaars. Overal waar we kijken zien we nesten. Op electriciteitsmasten, op de stadionverlichting en op speciaal geplaatste nestpalen. Het is ook een leuke plek voor verse jus d'orange en een tostada met olijfolie en tomatenpuree.

Daarna vervolgen we onze weg naar Castillo de Castellar. Een pittige klim brengt ons naar het kasteel. Het is een 13e eeuws Arabisch vestingstadje, binnen de muren van het kasteel zijn vroeger huizen  gebouwd die nog steeds bewoond zijn. We kijken op ons gemak rond en gaan daarna bij Bar Paco wat eten. Helaas heeft Paco geen yoghurt meer (voor bij de muesli) want hij gaat morgen sluiten, hij vertrekt naar Ibiza.

Aardige mensen, hoe gaan we er mee om.

 'Adios' en met een handkus neemt Christóbal afscheid en verlaat de trein. Hij is onderweg naar zijn middagbaan, koeien melken. We zitten in de trein van Antequerra naar Los Barrios, de eerste etappeplaats van onze tweede Transandalustocht. Christóbal heeft een praatje met ons aangeknoopt, en wil weten waarom we fietsen meenemen in de trein en wat we met die fietsen gaan doen. Als hij hoort dat we de Transandalus gaan fietsen, biedt hij ons gelijk een snoepje met vitamine C aan. Het is weer even wennen dat vreemde mensen een praatje maken, gewoon omdat ze geïnteresseerd zijn, zonder dat ze wat van je willen. Gewoon omdat ze aardig zijn.  De treinconducteur was ook al zo vriendelijk. Officieel was er geen plaats meer voor de fietsen in de trein, en de kaartjesverkoper kon ons dus geen treinkaartjes verkopen, maar hij adviseerde ons om de conducteur te vragen, of we toch met fiets en al mee mochten. De conducteur vond het allemaal prima. Gelukkig, want anders hadden we drie uur op een volgende trein moeten wachten. Nu zitten we in de trein en kunnen we rustig van het Andalusische landschap genieten.

Les Sables d' Olonne

"Est ce-que vous avez reservé?"  vraagt de ober
"Eh... non" zeg ik, vertwijfeld, terwijl ik naar 40 lege tafeltjes kijk.
Toch mogen we plaatsnemen.
Na een half uur verlaten we het restaurant weer, hoofdgerecht nog onaangeroerd, wegens acute buikloop.

Transandalus

ReizigerC gaat bijna weer op pad. Er gaat een volgend stukje Transandalus aan de eerder gereden route worden toegevoegd. Dit keer van Los Barrios naar Almería. Terwijl in Nederland Spaanse temperaturen heersen, komt in Spanje de regen met bakken uit de hemel, en het onweert er ook nog.  Transandaluseros die nu op de route zijn, hebben foto's gepost op de website van de Transandalus die er niet om liegen: modder, nog meer modder en door hevige regenval weggeslagen wegdek. Weg dek, dus. Gelukkig heb ik banden met een stevig profiel. Alleen jammer dat ik er net achter kom dat de achterband er waarschijnlijk verkeerd om op zit. Met de rijrichting achterstevoren als het ware. Ik ben benieuwd hoe dat berg-op gaat uitpakken. Met modder.

Het hoofd leeg lopen

Zompig staar ik voor me uit, onderweg in de trein naar huis, aan het eind van de werkdag. Moe hoofd, moe lijf, zware wenkbrauwen. Thuis kleed ik me langzaam om en ga naar buiten om een rondje hard te lopen. Hardlopen om het hoofd leeg te maken van al de gedachten die zich gedurende de werkdag in mijn hoofd hebben verzameld en vastgezet.


Het begin gaat stroef. Kleine korte, stijve pasjes. Alle werkgedachten waren nog door mijn lijf en hoofd rond. Maar bij elke adem die ik via neus en / of mond uitblaas, blaas ik ook een stukje daarvan weg. Alles gaat in een soort onbewuste modus, ook het lopen. Ik voel niets en ik hoor niets.

Buiten de bebouwing zie ik het licht van de avondzon, dat de weilanden verlicht. Koeien liggen rustig te herkauwen. Ik word mijn benen weer gewaar en voel mijn voeten, die steenkoud zijn. Verder, linksaf, door het fietstunneltje, langs de bollenvelden. Daar word ik me ook weer bewust van mijn neus. De tegenwind blaast er hyacintenlucht in. De hyacintenlucht gaat over in nagelaklucht, afkomstig van de verffabriek achter de snelweg. Lekker, gaat je neus van open. Benzinelucht kan soms ook zo lekker zijn. Net zoals de eerste lucht van het afstrijken van een lucifer.

Ik draai naar rechts, het fietspad naast de snelweg op. Mijn schaduw komt naast me lopen. We gaan even snel, gezellig. 'Boom sluiten', zegt de slagboom bij een volgend bollenveld. Het geluid van de snelweg roept vakantiegevoel op. De voorbijrazende auto's doen denken aan de pauzes bij tankstations langs de Route du Soleil.

Na het volgende fietstunneltje en twee bochten naar rechts, loopt mijn schaduw schuin achter me en kan me niet inhalen. Ik zie dat het ooievaarsnest dit jaar weer bezet is, en ik vraag me af of ik al voorbij het bejaardentehuis ben. Mijn voeten zijn niet meer koud. De werkgedachten zijn ondertussen weggeademd. Het hoofd is leeg. Er is weer plaats voor alledaagse gedachten.

Het Oog van Nederland

Weer: zonnig, +- 20 C, harde wind.
Trainingsrondje voor de Transandalus, +- 90 km, +-5 uur zadeltijd.
Doel: Het Oog van Nederland, Kunsthal Rotterdam


Er kriebelt iets, er streelt iets langs mijn benen. Mijn spierwitte, bijna doorzichtige benen. De wind! Voor het eerst dit jaar fiets ik in korte fietsbroek, met blote benen. Dat kan, omdat de zon schijnt en het lekker warm is. Mijn benen reflecteren de zon en verblinden tegenliggers. We zijn onderweg naar de Kunsthal in Rotterdam, naar de fototentoonstelling Het Oog van Nederland, met foto's van Vincent Mentzel. Maar daar moeten we eerst wel ruim 3 uur voor fietsen. En weer terug ook.

De heenweg gaat langs de Vliet, langs Voorschoten en Voorburg. We hebben, zoals gebruikelijk, de wind tegen. Er zijn veel mensen onderweg, hardlopers, wielrenners, en roeiers op de Vliet. Bij Voorburg draaien we de grote fietsbrug op, over de A4. Onder ons razen de auto's voorbij.
Aan de overkant, fietsen we door het Forepark, en daarna volgen nog een heleboel dorpsachtige plaatsen die ik nooit uit elkaar kan houden en die ik ook nooit kan aanwijzen op de kaart: Pijnacker, Nootdorp, Delfgauw, Oude Leede, Overschie.......... en misschien nog wel meer. We zien in ieder geval van verre al de Euromast, mooi, die richting gaan we uit.

Eenmaal in Rotterdam aangekomen zijn de havermoutpap en de eierkoeken energie-technisch gezien al verbrand en is de maag weer leeg. Dat komt goed uit, want in de buurt van de Kunsthal is Hotel en wereld-eethuis Bazaar, waar je heerlijk kunt eten. En dat doen we dan ook, lekker buiten op het terras, ondertussen voorbijgangers bekijkend.

Na de Turkse linzensoep en Tunesische vissoep gaan we naar de Kunsthal. De tentoonstelling blijkt de moeite waard. Er hangen zeker 200, voornamelijk zwart-wit foto's. Over politiek en cultureel Nederland. Over historische gebeurtenissen in het buitenland. Indrukwekkend.

De terugweg voert door Schiebroek, Berkel en Rodenrijs (of was het Bergschenhoek?) (ook die twee kan ik niet uit elkaar houden) en Zoetermeer. En, we hebben wind mee! Dat leidt voor de tweede keer dit jaar tot fietsen op het grootste blad voor. En het is pas begin april! De wind-mee scheelt ook zeker een uur in reistijd.

De eerste echt warme dag in het jaar. Het was heerlijk om die fietsend door te brengen.