Het hoofd leeg lopen

Zompig staar ik voor me uit, onderweg in de trein naar huis, aan het eind van de werkdag. Moe hoofd, moe lijf, zware wenkbrauwen. Thuis kleed ik me langzaam om en ga naar buiten om een rondje hard te lopen. Hardlopen om het hoofd leeg te maken van al de gedachten die zich gedurende de werkdag in mijn hoofd hebben verzameld en vastgezet.


Het begin gaat stroef. Kleine korte, stijve pasjes. Alle werkgedachten waren nog door mijn lijf en hoofd rond. Maar bij elke adem die ik via neus en / of mond uitblaas, blaas ik ook een stukje daarvan weg. Alles gaat in een soort onbewuste modus, ook het lopen. Ik voel niets en ik hoor niets.

Buiten de bebouwing zie ik het licht van de avondzon, dat de weilanden verlicht. Koeien liggen rustig te herkauwen. Ik word mijn benen weer gewaar en voel mijn voeten, die steenkoud zijn. Verder, linksaf, door het fietstunneltje, langs de bollenvelden. Daar word ik me ook weer bewust van mijn neus. De tegenwind blaast er hyacintenlucht in. De hyacintenlucht gaat over in nagelaklucht, afkomstig van de verffabriek achter de snelweg. Lekker, gaat je neus van open. Benzinelucht kan soms ook zo lekker zijn. Net zoals de eerste lucht van het afstrijken van een lucifer.

Ik draai naar rechts, het fietspad naast de snelweg op. Mijn schaduw komt naast me lopen. We gaan even snel, gezellig. 'Boom sluiten', zegt de slagboom bij een volgend bollenveld. Het geluid van de snelweg roept vakantiegevoel op. De voorbijrazende auto's doen denken aan de pauzes bij tankstations langs de Route du Soleil.

Na het volgende fietstunneltje en twee bochten naar rechts, loopt mijn schaduw schuin achter me en kan me niet inhalen. Ik zie dat het ooievaarsnest dit jaar weer bezet is, en ik vraag me af of ik al voorbij het bejaardentehuis ben. Mijn voeten zijn niet meer koud. De werkgedachten zijn ondertussen weggeademd. Het hoofd is leeg. Er is weer plaats voor alledaagse gedachten.