De Oesters van Veillon

Het is strakblauw, het waait bijna niet, en dat is bijzonder voor de Vendée (want Vendée ~ Ventoux, ~ Ventoujours) en het is warm. Supèr!
Vandaag geen fietsdag maar een wandeldag. We verlaten Les Fosses Rouges Villeneuve en lopen een paar kilometer via een onverharde weg in zuidelijke richting. Het is nog vroeg, en het is stil. Even voorbij la Billière steken we een riviertje, met laag water, over. De route slingert af en toe door weilanden, en af en toe door bos. Soms staan er koeien, soms paarden in de wei. Behalve een loslopende koe, komen we niemand tegen. Via Forges komen we in les Hautes Mers, beide piepkleine dorpjes. En via een lang recht stuk asfalt lopen we op Le Veillon af, een gehucht met twee huizen, een oud Chateau en bekend om zijn oesters. Die groeien een stukje verderop, aan het einde van heel veel moerassen en aan het begin van de baai van Veillon. Maar daar zijn we nog niet, we gaan eerst een broodje eten, en het piepkleine bruggetje van Veillon is daar een mooie locatie voor. We zitten nog niet of het gebrek aan menselijke ontmoetingen van de ochtend wordt ruimschoots ingehaald. Fietsers, wandelaars, auto's, alles gaat over dat bruggetje. Zelfs een uit het niets opduikende touringcar gaat er, na drie keer steken, overheen. Beleefd en goedgehumeurd delen we royaal bonjours uit. Maar het lijkt wel of iedereen hier het vooroordeel over Fransen (arrogant, uit de hoogte, onaardig, kortaf, onbeleefd en ga zo nog maar een tijdje door) keihard aan het bevestigen is. Niemand groet ons terug. Aan een vriendelijk kijkende en neuriende meneer op een fiets, proberen we te vragen of het weggetje, waar een bord met verboden toegang bij staat, echt verboden toegang is. Volgens onze kaart, moeten we het weggetje namelijk echt in. De meneer kijkt vriendelijk door ons heen, neuriet vrolijk verder, en fietst zonder te verblikken of verblozen door. Uit wraak nemen we uiteraard het verboden toegang weggetje. En omdat de route het zegt natuurlijk. En het is een mooi weggetje: bosrand aan de ene kant en oesterbanken aan de andere kant en na wat bochten duikt opeens een rivier met daarachter een duinenrij en de zee op. Ook loopt er een Frans echtpaar. Van dat echtpaar en Frans weten we omdat ze zelf tegen ons beginnen te praten. En ze luisteren naar wat we terug zeggen, en ze verstaan ons ook nog. En ze zijn gewoon aardig!
We steken de duinen over en dan staan we opeens op het prachtige zandstrand van le Plage du Veillon. En er is helemaal niemand! Maar het water van de Atlantische Oceaan is angstaanjagend koud en ik peins er niet over om een duik te nemen.
Na een korte pauze lopen we via de kust terug naar Les Sables. Het zandpad slingert omhoog en omlaag, langs dennebos en steeds met een geweldig uitzicht op zee. Via de oude abdij van St Jean d´Orbestier bereiken we na 22 km ons einddoel weer.