Almadén - Santa Olalla del Cala - Corteconcepcion

Dinsdag 14 september
Almadén de la Plata - Santa Olalla del Cala
Technische details:
17,1 km, allemaal over asfalt
te maken hoogtemeters: 344 m
zonnig, geen wind, onbewolkt, frisse start

Om 08.00, als we de tassen op de fietsen hangen, is het nog donker. We gaan eerst ontbijten in een bar en dan richting Santa Olalla del Cala, voor vandaag het eerste gedeelte van de tocht. Het ontbijt bestaat uit café con leche, tostada (geroosterde boterham) met boter en honing en een verse zumo de naranja (verse jus d'orange). Zo zal het ontbijt er de volgende dagen ook uitzien. Ook hier staat de tv weer keihard aan en wordt er binnen fanatiek gerookt. Altijd lekker zo 's ochtends vroeg.

Inmiddels is het licht en verlaten we via gloednieuw asfalt Almadén. Rustig stijgend en dalend, geen verkeer, goed te doen. Links en rechts prachtige vergezichten over uitgestrekte velden met hier en daar een olijfboom, mooi ochtendlicht. Na 7 kilometer, als we de brug over de Rivera de Cala over gaan, verlaten we de provincie Sevilla en rijden we die van Huelva binnen. Daar merken we verder overigens vrij weinig van. Tegen koffietijd rijden we Santa Ollala binnen. Tot zover niets aan de hand.



Santa Olalla del Cala - Corteconcepcion
Technische details:
34,3 km waarvan 21,1 km over verharde weg (asfalt met brokken en gaten), 18 km over onverharde weg en 1,2 km single track.
Van het te fietsen gedeelte is volgens het Roadbook 2% niet te fietsen. Ik ben benieuwd wat dat betekent.
totale afstand 51,4 km

Santa Olalla is net als de meeste dorpen die we op de Transandalus aandoen een 'pueblo blanco', een wit dorp. Kleine witte huisjes die kriskras doorelkaar tegen een berg aangeplakt zijn. Hier en daar een barretje met rokende mannen, en soms zitten er wat mensen op de grond voor hun voordeur. Santa Olalla is redelijk levendig, niet bijzonder authentiek, maar zeker niet onaangenaam.

We doen even een café con leche en rijden daarna het dorp uit via de Camino de la Sarna. Een Camino is een onverhard wandelpad, dus: grind, stenen, gaten etc. Maar het is een prachtig pad, eerst rijden we tussen muurtjes die links en rechts het terrein van de cortijo's aangeven. Later is er alleen nog maar een uitgestrekte, grote, eenzame vlakte.

De kadastrale grenzen van de cortijo's zijn anders dan we in Nederland gewend zijn: in Nederland is er meestal een weg met links daarvan een boerderij en dan een stukje verder weer rechts van de weg een boerderij. In Spanje liggen alle landgoederen in de breedte achter elkaar. De camino loopt dus over de grond van de verschillende landgoederen en we moeten dan ook steeds door een hek om op een ander landgoed te komen. Soms moeten we de koeien opzij duwen om erlangs te kunnen. Ondanks hun grote horens maken ze geen gevaarlijke indruk; de woest blaffende (en loslopende!) honden daarentegen wel. Maar we zijn voorbereid: we hebben een stok die dienst doet als koeienprikker en hondenverjager en we hebben een paar stenen in onze shirts om in geval van nood tegen valse honden aan te gooien. Gelukkig is het niet nodig. Er komen wel wat blaffende honden op ons afgerend, maar die blijven op afstand en kijken ons vanuit de schaduw van een kurkeik alleen maar na, blij met wat bewegende beelden.





Na de hoogvlakte volgt een stuk over asfalt. Dat is bijna niet te doen. De temperatuur is namelijk weer flink opgelopen, tot minstens 37C. En het beetje wind dat er waait doet denken aan het gevoel dat je overvalt als je klep van de oven opendoet en de functie 'hete lucht' ingeschakeld is: enorme hitte, een licht schrik effect en het gevoel van smeltende contactlenzen, ondanks een zonnebril. Al zwalkend zoeken we een streepje schaduw waar we kunnen uitrusten en een broodje eten. De chorizo zwemt ons tegemoet uit de tas.
Na een korte pauze stijgen en dalen we af naar de Aracena Dam. Daar zou een 'recreation area' moeten zijn, en ik verheug me op een ijskoude cola. Dat betekent dat het héél erg met me gesteld is, want ik drink nooit cola. (Dat zou één van de vele one-liners van de vakantie worden!) Het dichte hek, een verlaten en ingestort gebouw en half afgebroken picnicktafels doen onze hoop op cola en koud water uitéénspatten en een licht gevoel van paniek maakt zich van ons meester, nou ja in ieder geval van mij. We hebben namelijk in totaal nog twee bidons met warm water en een 'great climb' voor ons, 300 meter hoogteverschil over 10 km. Dat is niet héél stijl maar wel lang.
We besluiten om hier toch maar een pauze te nemen en de ergste hitte af te wachten. Ik probeer de sms-hulpdienst in te schakelen voor psychische back-up, maar als er geen CocaCola vending machine is, is er natuurlijk ook geen gsm dekking. Bah, hoe moet ik mijn ellende nu delen met H,L en M? Meestal knap ik namelijk direct op van de grappige reacties die ik krijg. Na een uurtje doezelen stellen we een aanvalsplan van de berg op: rustig fietsen, eigen tempo en om de kilometer even een drinkpauze. Het bleek een prima plan.

Boven, in Puerto Moral is er een fonteintje met drinkwater waar we dankbaar gebruik van maken. En een dorpje verder, in Corteconcepcion, vinden we een prima slaapplaats in de enige hostal die er is. De fietsen mogen in de keuken overnachten.