Technische details route Sanlúcar de Barrameda - Chiclana de la Frontera:
afstand: 71,65 km, waarvan 37,76 verhard, 33,89 onverhard
hoogteverschil: 656 m omhoog, 696 omlaag
bijna 8 uur gefietst, zware dag
We beginnen met asfalt. Veel asfalt, maar zonder verkeer, dus eigenlijk is het niet zo erg. In dit gebied staan veel kassen. Het is eigenlijk een beetje het 'Westland' van Spanje, maar dan met veel (kapot- en weggewaaid) plastic in plaats van glas. We rijden ook kilometers langs een irrigatiekanaal. En dat is prettig want zicht op water vind ik altijd prettig. Ook lijkt het of het door het water een beetje koeler is. En er zitten veel vogels. "Kijk C, een witte ibis" zegt H en ik zie inderdaad een witte vogel met lange snavel en lange poten. Ik denk ook dat ik een waterspreeuw zie. Zo'n vogeltje ter grootte van een merel (spreeuw!) dat rond het water scharrelt, bij voorkeur zelfs onder water. Maar ik weet eigenlijk niet zeker of die buiten Noorwegen wel voorkomen. Ik weet ook niet of ibissen in Spanje voorkomen of dat het gewoon een reiger is. Maar het is altijd leuk als je bijna een zeldzaam dier ziet.
Door het hoge asfalt gehalte en het bijna ontbreken van hoogtemeters zitten we vrij snel in Puerto de Santa Maria, een gezellig stadje en bekend om zijn Ribera del Marisco (vis, schaal en schelpdieren boulevard).
Net buiten het stadje ligt een moerasachtig gebiedje, het Los Toruños Metropolitan Park. Ondanks dat het een beetje 'gemaakt' is, is het toch mooi. Veel water, veel vissen, veel bomen en een mtb pad dat daar doorheen slingert. Aan de andere kant van het park ligt Puerto Real, een beetje saai dorpje. Na een snelle cola ("Echt, thuis drink ik nooit cola!" hoor ik mezelf weer roepen) gaan we daarom gauw door naar Chiclana de la Frontera. Het grootste gedeelte van dit traject is onverhard en voert door pijnboombossen en velden met druivenstokken. Mooi, maar ook redelijk zwaar. Voor mijn gevoel gaan we ook alleen nog maar heuvel op, laten mijn benen me daarbij in de steek en klopt er van de GPS en het Road Book niks meer. En het zweet staat op mijn voorhoofd. Retechagerijnig ben ik opeens. Dat alles blijkt het gevolg te zijn van een enorme hongerklap. Gelukkig hadden we taart gekocht in Puerto de Santa Maria. Die prop ik dan ook heel snel naar binnen, samen met alles wat we nog aan eetbare dingen in de tassen bij ons hebben. Mijn humeur trekt langzaam weer bij, net als mijn benen.
Aan het eind van de middag bereiken we Chiclana de la Frontera, een leuk, druk stadje.
Het hotel waar we verblijven, Hostal Villa, blijkt muurtjes van bordkarton te hebben. In de kamer naast ons is iemand met zijn hoofd ritmisch tegen de muur aan het bonken. Of zoiets. Als het stil wordt, ruiken we cigarettenrook..........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten