Zondag 12 septemberWe stappen uit de trein en maken onze fietsen gereed op het Estacion de Cazalla y Constantina. Het is werkelijk bloedheet. Het 'station' ziet eruit of het midden in het wilde westen ligt. Enkelspoor, kleine bouwval als winkeltje maar wel met een enorm waterreservoir. Verder geen echte weg ernaar toe maar een hobbeldebobbelpad.
Het is een kilometer of 5 à 7 (later blijkt 9, zie route) naar onze overnachtingsplaats. Normaal een ritje van niks (want over het asfalt) maar nu toch best wel pittig (want 37 C en stijgend). De paar auto's die ons inhalen doen dat héél rustig en met een enorme bocht. Erg prettig. En ze moedigen ons ook nog aan.
Het is een kilometer of 5 à 7 (later blijkt 9, zie route) naar onze overnachtingsplaats. Normaal een ritje van niks (want over het asfalt) maar nu toch best wel pittig (want 37 C en stijgend). De paar auto's die ons inhalen doen dat héél rustig en met een enorme bocht. Erg prettig. En ze moedigen ons ook nog aan.
Het hotel, La Posada del Moro, is heel sfeervol. Helaas is het restaurant niet open, want 'Tante' is weg, 'buiten' voorzover ik het megasnelle en aanelkaargeknoopte Andalusies waarin ze geen 's' uitspreken, begrijp. Het is de mevrouw van het hotel, die waarschijnlijk de nicht van tante is, niet duidelijk wanneer 'Tante' terugkomt.
Tante is blijkbaar de kok.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten