Cortegana - Calañas

Vrijdag 17 september

We zitten vast in Cortegana.

Meer specifiek: we zitten vast in een geschutspoort van een kasteel in Cortegana.

In Cortegana: omdat gisteravond bleek dat er geen slaapplaats was in Aroche, de volgende etappeplaats. Het Transandalus RoadBook had daar al voor gewaarschuwd, dus hadden we alle slaapmogelijkheden nagebeld, maar zonder succes. Jammer maar niet onoverkomelijk, want net buiten Cortegana is een klein stationnetje en de trein die daar langskomt brengt ons vanavond naar Calañas, de eindplaats van de etappe waar we waren aangekomen als we wel via Aroche waren gefietst.

In een geschutspoort van het kasteel van Cortegana: omdat we het kasteel bezoeken, we hebben immers een dagje vrij. Bij aankomst lijkt het kasteel nog niet geopend voor bezoekers. Ondertussen is de lucht flink dichtgetrokken. Kwa daglicht wordt het, zeg maar, avond. De bliksemflitsen die de bergen noordwestelijk van ons teisteren komen nu heel snel dichterbij en voor we het weten zit de berg waarop het kasteel staat, en wij dus ook, midden in de onweersbui.

Er zit niets anders op dan weg te kruipen in de geschutspoorten. Daar zitten we droog, terwijl ondertussen de hel losbreekt boven ons. Er komt een ongeloofelijke hoeveelheid water naar beneden en het houdt niet op met bliksemen en donderen.Hopelijk zitten we er ook veilig, want we kunnen nergens anders heen. De bliksem wordt steeds sneller gevolgd door de donder, tot die ene slag waarbij bliksem en donder één zijn. Het doet pijn aan mijn oren en ogen en het spannende gevoel van "sohee, moet je die donkere wolken zien" maken plaats voor de gedachte "had ik mijn testament nou nog maar aangepast voor de vakantie " .

Zitten we hier wel goed? Moeten we gehurkt blijven? Knieen wel of niet tegen elkaar? GSM uitzetten?

Het onweer lijkt een keer of twee, drie weg te trekken, maar telkens als we de geschutspoorten uit willen kruipen (dat gaat niet snel als je anderhalf uur gehurkt hebt gezeten) dringen nieuwe flitsen ons terug.

Later, als het onweer definitief weg is getrokken werpen we snel nog even een blik in het kasteel , wat toch open blijkt te zijn(!). We horen van de gids aldaar dat de bliksem is ingeslagen. Ze heeft daar anderhalf uur lang in haar eentje in het donker gezeten.

Met nieuwe inzichten over het leven en onszelf, en in de hoop dat het elektrisch veld van het onweer me met nieuwe gaven, zoals enorme creativiteit, heeft toebedeeld, fietsen we rustig naar het stationnetje toe.

Later die dag, in een tapasbar in Calañas, lezen we in de krant dat voor vandaag alarmfase oranje voor onweer en regenbuien was afgegeven. Iedereen werd gewaarschuwd ramen en deuren dicht te houden en niet de weg op te gaan als het niet nodig was.