Matalascañas - Sanlúcar de Barrameda

Maandag 20 september
Technische details:
33,3 km, allemaal over het strand
snoeiharde tegenwind
+- 25C

In het pikkedonker verlaten we Hostal Victoria en zoeken onze weg langs de leegstaande toeristenflats naar het strand. Mijn hoofdlamp doet het niet. Daardoor zie ik ook niet waar het zand ophoudt en waar de zee begint. Een klein beetje eng vind ik het eigenlijk wel, dat je het niet kan zien. Maar dat slaat ook eigenlijk weer nergens op want je merkt het heus wel als je tot je knieen in het water fietst. En bovendien kan ik heel goed zwemmen en vind ik dat ook nog eens heel erg leuk. Ik zwem zelfs heel graag ónder water, op grote diepte. Maar niet met een fiets.

De eerste paar honderd meter zitten we veel te hoog op het strand. Los zand en lopen en sleuren dus. "Als we zó 33 kilometer moeten, dan halen we Sanlúcar niet voor het weer hoog water wordt hoor!" hoor ik mezelf tegen de wind in een beetje zenuwachtig tegen H roepen. Het is 07.00 's ochtends, bijna laag water op-zijn-laagst en we hebben ongeveer 3 uur de tijd om het veerpontje tussen Punta del Malandar en Sanlúcar te halen voordat het weer hoog water is en er geen (hard) strand meer over is. Volgens het Roadbook is 3 uur plenty of time but bear in mind that the ferry from Punta del Malandar stops running at dusk. Remember that if anything should go wrong there is nothing and no one to turn to. The good news is that the prevailing westerly winds are in our favour....

Nou, mooi niet, want er waait een stevige zuid-oostenwind waardoor we niet boven de 11 km per uur uitkomen. (En 33,3 km/11km per uur is wel 3 uur maar dan zonder stoppen, zonder snelheidsverval, zonder pech......) Inmiddels hebben we via een kleine 'binnenzee' het harde gedeelte van het strand gevonden, maar echt opschieten doet het nog niet. Na tig keer stoppen (beetje lucht uit banden laten lopen, shirtje aan want toch wel koud, hee een mooie schelp! beetje lucht bijpompen want toch wel beetje erg zacht) krijgen we eindelijk grip op het zand en de vaart er een beetje in. Langzamerhand begin ik te ontspannen en te genieten. Vogels, wind, zand, zee, H, en verder niets.

Zonder problemen bereiken we het pontje en trekken onze fietsen aan boord. Aan de overkant wacht de beloning: Casa Balbina! De beste tapa's van héél Spanje! Wat, van de hele wereld! We trakteren ons zowel 's middags als 's avonds op heerlijke tapa's. Tortillita de camarones, langostinos en nog veel meer......