White Sands Beach Park

Voordat we in het vliegtuig terug naar huis stappen, springen we nog snel de zee in. Aan de zuidkant van White Sands Beach Park ligt een kleine baai waar je goed kan snorkelen. Het is een prachtige baaitje, veel vissen en helder water. In tegenstelling tot White Sands Beach, heeft deze baai geen zand, alleen grote keien. Daarom is er waarschijnlijk niemand aanwezig, op die ene snorkelaar na. White Sands Beach heeft wel een prachtig wit zandstrand en daar zijn wel wat mensen aan het zwemmen en aan het het zonnen. Dat is trouwens het leuke en ook het opvallende van Hawai'i: de strandjes zijn hoogstens gezellig druk, maar nergens overvol.

Als afsluiting van een geweldig mooie reis: twee filmpjes van het leven onderwater bij White Sands Beach.

Hapuna Beach

Vandaag was een van de zeldzame stranddagen van ReizigerC. Voor deze speciale gelegenheid was het een prachtig strand: Hapuna Beach, op the Big Island van Hawai'i. Mooie baai, wit zand, aan de zijkanten wat boompjes voor de nodige schaduw en heerlijk warm en superhelder water. Het is een zandstrand en -baai, er is dus geen koraal en daarom weinig vissen. Maar omdat de helmcamera annex onderwatercamera het nu wel deed (lees omdat ReizigerC het apparaat nu wel begreep), toch een klein filmpje van een paar vissen.

Punaluu Beach Park (Black Sand Beach)

n

Onderweg naar onze laatste bestemming op the Big Island, Kailua Kona, maken we een stop bij Punaluu Beach Park. Daar is een baaitje met zwart lava zand waar veel zeeschildpadden zijn en waar ze ook aan land komen om eieren te leggen. En inderdaad, er zijn een aantal grote zeeschildpadden in de baai waar ze algen en sponzen van de rotsen aan het knagen zijn. Snel duik ik het water in met snorkelspullen en camera, om een onderwateropname te maken. Het is geweldig, drie grote schildpadden van dichtbij, en papegaaivissen, en een koffervis, en nog een heleboel andere vissen.

Later zou blijken dat het niet alleen met de zelfontspanner, maar ook met de onderwatercamera wel eens niet helemaal goed gaat. En dan staat er zelfs geen vin op film.

Puna Coast Trail

Als je van lava houdt, is dit een geweldige wandeling. 10 kilometer lava heen, en 10 kilometer lava terug. Als je niet van lava houdt, heb je een beetje pech, want behalve heen en terug is er lava, ook voorbij het heenpunt, en verder aan alle zijkanten is er lava. Een lavaveld met de omvang van een serieus waddeneiland. Maar, aan het eind van de heenweg, halverwege dus, want de terugweg is dezelfde, wacht een prachtig klein (lava)strandje met een paar palmbomen: Apua Point. De woeste golven en de sterke stroming maken het wel een kamikaze baai.

Als je geluk hebt, zijn er zeeschildpadden, want die komen hier aan land. Behalve heel veel lava is er hier ook heel veel wind. Als je dan een foto maakt met de zelfontspanner, waait je camera omver. En dan krijg je een foto waar je eigenlijk net niet op staat.

Naulu Trail en Napau Krater

Naulu Trail naar Napau Krater
Afstand: 16 km
Hoogteverschil: totaal 459m
Duur: totaal 6,5 uur incl pauzes
Temperatuur: 20C
Weer: zon, regen, harde wind


Hier in het Nationaal Park zijn twee soorten lava: A'a lava, dat er brokkelig en blokachtig uitziet en vlijmscherp is, en Pahoehoe lava, dat er glad en touwachtig uitziet.

 
Het begin van de trail voert door een enorm groot en kaal lava gebied. Het is lava uit 1972, dus voldoende afgekoeld om geen schade meer aan te richten aan mijn schoenzolen. De A'a lava ziet er uit alsof er iets heel erg mis is gegaan met het roerbakken van gehakt, en de Pahoehoe lava doet me denken aan dropstengels en in teer gedoopte touwen. In combinatie met elkaar ziet het eruit alsof het storten van asfalt niet helemaal goed is gegaan, de wegwerkers in paniek zijn geraakt en de boel de boel maar hebben gelaten. Intrigerend, maar moeilijk navigeerbaar bij het wandelen. De noordkant van het lavagebied wordt begrensd door een ander, ouder lavagebied, met allemaal kale, dode boomstammen, waardoor het er uitziet of er onlangs een atoombom op is gevallen. Toch is het allemaal ontzettend mooi.

De lava is willekeurig naar beneden gestroomd waardoor sommige stukken van het gebied lava vrij zijn. Zo stappen we na ruim een uur kaalheid opeens het regenwoud in. Hartstikke groen, metershoge varens. Aan de druppels op de bladeren boven ons te horen, regent het weer, maar door de dichte begroeiing merken we daar weinig van. Het pad slingert nog ruim anderhalf uur verder door het regenwoud, af en toe afgewisseld met oudere lava velden met lage begroeiing, tot we de Napau Campsite bereiken. Hierbij moet je niet aan een 3sterren ANWB camping denken, maar aan een paaltje in de grond waarop het woord 'campsite' staat. Daar mag je dan je tentje opzetten. Meestal is er ook nog een compost toilet, en dan houdt het wel op met de voorzieningen. Geen water, geen houten picknicktafel, niks. Ook geen tentjes. We pauzeren daar even en eten er wat boterhammen. Dat hadden we natuurlijk net zo goed op elke andere steen onderweg kunnen doen, maar omdat de campsite wel een soort natuurlijk pauzemoment is, doen we het maar daar.

Na de boterhammen lopen we de trail verder af naar de Napau Krater, die opeens, na wat oerwoudtunnels, opduikt. Prachtig, wolken fladderen er doorheen zodat de krater af en toe helder is, en af en toe aan het zicht onttrokken is.

Na een tijdje staat opeens de ranger achter ons die ons gisteren de backcountry permits heeft gegeven. Hij vertelt ons dat hij eenmaal per week naar deze plek loopt om te zien hoe het met de activiteit van de Pu'u 'O'o vulkaan is, die achter de Napau krater ligt. Vorige week spuwde de vulkaan om de 20 minuten lava uit. Daarna werd het weer stil. Maar vannacht heeft zich in korte tijd weer een lavameer gevormd in de vulkaan. Van waar wij staan is er nog niets van te zien, er stroomt nog geen lava uit.

Ik hoop maar dat we te laat waren voor de uitbarsting van vorige week, en dat vanavond niet blijkt dat we te vroeg waren voor de uitbarsting van vandaag.

Lava glow

Na zonsondergang kan je, als het meezit, de lava in de Halema'uma'u Krater zien opgloeien.

Hawai'i Volcanoes National Park

Als we highway 11 oprijden kijk ik nog even in de achteruitkijk spiegel, naar Hilo. Dat is een van de weinige plaatsjes, zo niet het enige op Hawai'i waar ik niets aan vind. Vervallen, verlaten en vergane glorie. Prima voor de achteruitkijk spiegel dus, zeker als vóór ons het Volcanoes National Park ligt.

Bij binnenkomst daar willen we als (luie) kennismaking met het gebied de Crater Rim Drive met de auto doen, maar die is gedeeltelijk afgesloten vanwege hoge SO2 uitstoot. Ok, dan gaan we de andere kant en de auto uit en de Kilauea Iki Crater in, ook goed. Die is ongeveer 6,4 km lang, maar wel een flinke afdaling naar de bodem van de krater, en ook weer een flinke stijging natuurlijk, anders kom je er niet uit. De trail begint op 1195 m hoogte en gaat door een mooi stuk regenwoud. Veel boomvarens (eigenlijk meer varenbomen, want het zijn varens die meer dan 2 meter hoog worden), daglelies, bamboe orchideeën en nog veel meer kleurigs en groen.

De trail daalt langzaam af de kratermond in, en daar wordt het opeens kaal. Op de kratervloer ligt lava uit 1959. Vanaf de kraterrand de diepte inkijkend, ziet het er allemaal glad uit, maar hier in de diepte zelf is het een janboel. De lava is gebrokkeld, omhoog gestuwd, gebarsten, gebogen, over andere lagen heen gestroomd en ga zo maar door. Volgens mij  moet Mars er ongeveer zo uitzien.
Tussen de lavaspleten groeien voorzichtig wat kleine varentjes en wat ander klein groen. Hier en daar komt ook nog wat stoom uit de grond.
We doorkruisen de krater en gaan aan de andere kant weer omhoog. Daar lopen we nog door een lavatunnel. Mooie kennismaking met het gebied.

Morgen gaan we verder het gebied in: via de Naulu Trail, naar de Napau Crater. Daar hebben we 'back country' vergunningen voor nodig en die gaan we nu halen bij het bezoekerscentrum. 

Mr. Ed's Bakery

Vlak voor de Akaka Falls, in Honomu stoppen we bij Mr. Ed's Bakery, waar je zo te zien ontbijt en koffie kan krijgen. Mr. Ed staat zelf achter de toonbank en vraagt wat we willen hebben. H vraagt om toast met sausage (worstje) zonder ei maar met kaas, en ik bestel toast zonder sausage en zonder kaas maar met ei. Koffie mogen we zelf pakken uit een thermoskan die ergens aan de zijkant staat. Mr. Ed vraagt waar we vandaan komen. “The Netherlands”, zegt H. Het blijkt Mr. Ed niet te verbazen. Europe, had hij al gedacht. “Waarom dan?” vraagt H. “Well, you guys didn't talk like you come from Texas”, zegt hij zelf met vet zuidelijk accent.

Ondertussen komt een vriendelijke dame uit de keuken met ons ontbijt. Zo te zien is de toast hier rond en niet geroosterd. En het ei en de sausage zijn ook rond. En plat. We krijgen alle twee 'toast' met sausage en ei. H krijgt er ook nog gesmolten kaas bij. Mr. Ed zegt tegen de dame op geamuseerde toon “he didn't order an egg. And she didn't order a sausage”. Gewoon, als constatering. En kennelijk ook verbaasd omdat men in zijn keuken er een eigen manier van werken op nahoudt. De vriendelijke dame glimlacht breed en zegt: “I could remove it”, en kijkt ons vragend aan. Maar het maakt ons niet zo veel uit. Het is wel lang geleden dat ik een hamburger als ontbijt had.

Waimoku Falls

We zijn gewaarschuwd dat er veel busjes met toeristen op de Waimoku falls afkomen, en als je de drukte wilt vermijden, je vóór 11 uur heen en terug naar de waterval moet zijn geweest. Nou, busjes met toeristen willen we inderdaad wel vermijden, dus gaan we vroeg op pad. Om half 8 zijn we al bij het begin van de trail en er is dan inderdaad nog bijna niemand te zien. Twee dames, die al na 100 meter weer afhaken omdat het pad toch wel te ruig voor teenslippers is. Daarna lopen we alleen langs een snel stromend riviertje dat zich door de jungle een weg vreet. Langzaam klimt het pad omhoog. Af en toe kruisen we de rivier over een ijzeren bruggetje. Halverwege gaat een groot stuk van de trail door een metershoog bamboebos. Het is er zo donker als de nacht en als de bamboe stokken door de wind tegen elkaar tikken hoor je een mooi hol geluid. We moeten de rivier nog een paar keer kruisen, nu zonder de hulp van een brug. Het water is kniediep en stroomt snel, wat het oversteken spannend maakt. Opeens is daar de waterval, schitterend. En, ook fijn, we zijn er helemaal alleen. Na wat foto's gaan we dezelfde weg weer terug.

's Middags gaan we naar Hamoa Beach, vlak bij Hana. Het is een mooi baaitje, omzoomd met bomen zodat er altijd schaduw is. Je kan er prima zwemmen en omdat er ook flinke golven zijn, is het ook een prima surf plek.

Hana Highway

De 'Highway' van Kahului naar Hana, een piepklein dorpje aan de oostkust van Maui:

53 mijlen, 65 éénbaans-bruggen, ongeveer 617 bochten
bananenbomen, ananasbomen, papayabomen
rode bloemen, paarse bloemen, roze bloemen, witte bloemen
bamboe, lianen, watervallen

groen, groener, groenst

Haleakala

Een van de redenen om naar Hawaii te gaan, in augustus, is de Silversword. Deze plant komt alleen op Maui voor op een hoogte van 2100 tot 3000 meter op de rand van de slapende Haleakala vulkaan, in de krater van de vulkaan en op aangrenzende hellingen. De plant groeit op een droge stenige ondergrond en is bestand tegen vorst, harde wind en zon. In augustus is de kans groot dat de plant bloeit.    

We starten onze wandeling bij het begin van de Halemau'u Trail, op een hoogte van 2436 m. Het is stil, niemand te zien. De zon schijnt meedogenloos maar er komen ook flarden van wolken langs waardoor het warm en koud tegelijk is. De route begint op de rand van de krater en daalt via veel haarspeldbochten 500 m langzaam af naar de krater zelf. Het begin van de trail is groen, er is lage begroeiing, een soort heide en een soort bosbes. Soms lossen de wolken, die laag onder ons in de krater hangen, zomaar op, waardoor we een adembenemend uitzicht hebben. Je kan de verschillende soorten lava goed zien.

Na anderhalf uur bereiken we de krater zelf. De stilte is oorverdovend. 

We lopen over de bodem van de krater, die hier nog is begroeid met grassen en jonge varens, naar Holua, een plek waar je je tentje kan opzetten en waar een (onbemande) hut staat. Daar pauzeren we even. Er lopen ook een paar Nene ganzen rond. Deze gans komt alleen op Hawaii voor en is verwant aan de Canadese gans.


Na de pauze gaan we naar een plek waar veel Silverswords groeien. De ondergrond verandert hier van groen naar rotsige lava, naar grofkorrelig zwart zand, wat het lopen een stuk lastiger maakt. Maar de silverswords steken mooi af tegen de zwarte achtergrond.
Een stuk verder ziet de kraterbodem er uit als iets te lang gebakken chocoladecake die hier en daar is open gebarsten.

Als we vier uur later de krater weer uitlopen en aan de klim terug beginnen, kijken we beneden ons terug op een bijzonder landschap, en op een bijzondere tocht.

Iao Valley, Honolua Bay

Als we richting Kahului rijden, rijden we dikke wolken tegemoet. Raar is dat, bij ons aan de kust scheen de zon, en voor ons, richting bergen, rijden we zo de wolken in. En natuurlijk valt daar regen uit. We rijden de parkeerplaats van het Iao Vally State Park dan ook, zonder te stoppen, zo weer af. De bedoeling was vandaag een canyoning tocht te maken in de spectaculaire Iao Valley. Maar omdat er bij heftige regenval 'flashfloods' kunnen optreden (snel stijgen van het waterniveau in een smalle kloof) zien we er van af. In plaats daarvan gaan we een rondje West-Maui doen, linksom.

We nemen highway 340, die vanuit Kahalui de noordelijke kust volgt. Het is een prachtige weg. Veel tropische begroeing die later wordt afgewisseld door een bijna kaal, alpien aandoend, landschap. De weg slingert zich hoog boven de kust langs, en is op een gedeelte van het traject maar 1 rijstrook breed. Een stuk verder, als de weg weer op zeeniveau is, maken we een stop bij Honolua Bay. Dat blijkt een prachtig snorkelbaaitje te zijn. Gelukkig liggen de snorkelspullen in de achterklep van de auto. Om de baai te bereiken moet je een stuk door de jungle lopen, langs een riviertje, werkelijk prachtig. Overal bananen- en papaya bomen, en reuzenbomen met lianen.

Eenmaal onderwater zit ik direct in een enorme school zilverkleurige vissen. In het midden daarvan zwemmen twee grote papagaai(achtige) vissen. En een stuk verder zwem ik opeens oog in oog met een grote zeeschildpad. Hij drijft rustig aan de oppervlakte, en steekt af en toe zijn kop boven water uit om adem te halen. Ik zie dat hij zijn linker voorvin mist. Na een tijdje zwemt hij weg en duikt de diepte in.
Terug op het strand vertel ik van de schildpad met zonder linker voorvin. Ik hoor dat hij Lucky heet.

Maui, Lahaina

Vanochtend hebben we Kauai [ka-wah-ee] verlaten en zijn we naar Maui [mow-ee]gevlogen. Dat is een compleet ander eiland, veel droger, een beetje drukker en toeristischer. Veel grote Amerikaanse auto's met erg glimmende velgen en surfboards achterin de laadklep. Het wordt omschreven als het eiland dat het meest op het vaste land van de Verenigde Staten lijkt.

Als H linksaf wil slaan naar wat ons hotel zou moeten kunnen zijn, roep ik verschrikt uit “Nee! Als dat het maar niet is!” Maar het is het wel, een klein houten U-vormig gebouwtje, twee hoog, met een enorme chaos aan planten, parafernalia en wat nog meer. In de U bevindt zich de tuin met veel tropische planten, en een ingenieus systeem van afwasteiltjes en plantenbakken met vissen erin, of kroos.

Maar bij nader inzien valt het niet alleen mee, het is zelfs reuze gezellig. Onze kamer bijvoorbeeld, heeft een keukentje met koelkast, en dat is erg prettig. In de koelkast, en ook in de keukenkastjes, staat nog van alles van de vorige gasten. Rietsuiker en light ranch dressing in de koelkast. En creamy peanut butter, aloha soya saus en steak saus in de keukenkastjes, naast een monopoly spel, scrabble en de gebruiksaanwijzing voor Yahtzee. Dit lijkt heel erg op Christmas Island, en daar bewaar ik hele goede herinneringen aan.

In de badkamer hangt boven de wc een plastic ukelele, met bloemenkrans. En de wc rol hangt in de linnenkast, maar dat geeft niet want er zit toch geen deur voor. De schemerlampen in de slaapkamer bestaan uit twee hula danseressen onder een lampenkap. Met een bloemenkrans erover heen. In de huiskamer staat de mannelijke variant: een man met bloemenkrans, in zwembroek tegen een surfplank, met een lampenkap op zijn hoofd. Met daaroverheen weer een bloemenkrans. O ja, en op het bed ligt een turkooizen pluchen zeeschildpad. 

Ik krijg opeens een heleboel inspiratie voor thuis.

Waimea Canyon

Vandaag gaat opnieuw een lang gekoesterde droom in vervulling: een bezoek aan de Waimea Canyon.

Bij het bezoekerscentrum vraag ik de weg naar Camp Slogget. De dame achter de kassa kijkt me op zijn zachtst gezegd 'neutraal' aan. Twee ijsblauwe ogen kijken door me heen en op monotone en vooral nasale toon vraagt ze welke route ik wil lopen en begint daarna ongevraagd uit te leggen dat ik de route andersom moet lopen maar liever eigenlijk maar helemaal niet. Er volgt een verhaal over een trail die niet te vinden is en veel omgevallen bomen en er hangt een zweem van gevaar om haar uitleg. Nou hebben Amerikanen dat nogal snel en dat zal wel te maken hebben met de claimcultuur. Als je niet afdoende waarschuwt hangt er zo een miljoenenclaim aan je broek. Wij trekken ons dus niks aan van haar bangmakerij en lopen gewoon ons plan.

We beginnen op Mohini Road, richting Camp Slogget en slaan rechtsaf de jungle in op de Kokee Halemanu Trail. Het pad stijgt langzaam en gaat door kniehoge en manshoge begroeiing. Af en toe opent de wildernis zich en zijn er prachtige vergezichten. Na wat klimmen en dalen gaat de trail over in de Black Pipe Trail en vervolgens in de Canyon Trail. Het laat zich raden waarom de laatste zo heet: het pad loop bovenlangs de Waymea Canyon en je hebt er adembenemende uitzichten. De route volgt de canyon een stukje en daalt af naar een kleine waterval met poeltje, verscholen in de jungle. Een prachtige plek voor een lunchpauze.

Na ons broodje Safeway steken we het riviertje over, dat van de waterval en het poeltje afkomstig is, en klimmen omhoog op zoek naar de Kumuwela road (niet meer dan een onverharde strook weg in de jungle). Ook daar zijn weer prachtige uitzichten op een zij arm van de canyon, en in de verte op de zee. Halverwege buigen we af en gaan de Kumuwela Trail in, een heel smal kronkelig paadje door dichtbegroeide jungle. We zien veel tropische bloemen, joekels van hortensia's en voelen veel bramenstruiken. Af en toe opent de jungle zich en geeft mooi uitzicht op dichtbegroeide dalen weg. Ergens loopt ook een riviertje, aan het geluid te horen, maar we zien het niet. Een beetje begrijp ik de mevrouw uit het bezoekerscentrum wel, het pad slingert zich door bijna onbegaanbare jungle met veel omgevallen boomstammen, maar het is echt meer dan de moeite waard. Aan het eind van de Kumuwela trail komen we weer, safe and sound, op Mohini Road. We hoeven geen claim in te dienen.

Op de terugweg gaan we langs de zuidkust, naar Spouting Horn, bij Kukui'ula. Dat is een gat in de rotsen waar de branding water doorheen perst, wat het geluid van een hoorn tot gevolg heeft. Onderweg daarnaartoe zie ik twee enorme schildpadden in de branding heen en weer geschud worden. Aan een local die zijn auto langs de kustweg parkeert (ja er wonen mensen in dit paradijs) vraag ik of dat geen kwaad kan, en of ze wel tegen de golven in kunnen zwemmen. “They're sea turtles”,zegt hij “they are suppósed to swim in the sea!”

Kalalau Trail

Lengte: 13 km, 6 uur
Hoogteverschil: 350 m
Weer: 30C (dat is het altijd hier overdag), stevige wind
 
Via een korte binnenlandse vlucht zijn we van Oahu ['oowaahoe'] naar Kauai ['kewaai'] gevlogen. We verblijven in het Aloha Beach Hotel. Beslist geen verkeerd hotel. En vandaag is een lang gekoesterde wens van mij in vervulling gegaan, namelijk het lopen van de Kalalau trail, aan de Na Pali kust. Het gevolg daarvan is dat ik nu wezenloos boven het toetsenboard hang. Maar ik loop vooruit op de zaken.

Kauai staat bekend als de Garden Island. Je rijdt hier werkelijk rond in een tropische tuin. Groener dan groen overal om je heen, zo ook op de trail. De rit naar het startpunt van de trail is ruim een uur, en het is gelijk een prachtige sightseeing. De gehuchten aan de noordkust (Princeville, Hanalei) zijn schilderachtig en supergezellig.

De trail begint bij Kee Beach (prachtig strand) en slingert langzaam omhoog door de jungle. Af en toe
opent de begroeiing zich en heb je een prachtig uitzicht op de zwembadtegeltjesblauwe zee. Na een uur bereiken we Hanakapiai beach, een hagelwit strandje met woeste golven en levensgevaarlijke onderstroming. Maar om daar te komen moeten we eerst de rivier oversteken. Kniediep door fris water of balancerend over grote keien.  Daarna buigt de trail linksaf naar de Hanakapiai watervallen. Vanaf dat punt wordt de trail een stuk lastiger. Veel grote keien, modder, smalle stukken en natte rotsen. Ook volgen nog een paar riviertjes om over te steken, maar die zijn een stuk rustiger en smaller dan de eerste bij Hanakapiai beach.
Plotseling duikt tussen de begroeiing de waterval op, prachtig! We moeten nog een flink stuk lopen om bij de voet van de waterval te komen. Als we bij een poeltje komen, wat pauzetechnisch precies goed uitkomt, doen we de rugzakken af en eten de belegde broodjes en muffins van de Safeway op (tip: neem een customer savings card, bespaart je een heleboel dollars). Ik geloof die waterval wel, ik vind het prima hier.

De terugweg is precies hetzelfde als de heenweg, maar dan andersom. En omdat je toch de hele tijd naar je schoenen moet kijken omdat je anders omvalt, merk je daar niets van.

Het is warm, vochtig en druk op de trail. Na precies 6 uur zijn we weer terug bij het beginpunt. Totaal gesloopt. Bij de campground van Kee Beach staat een soort camper waar schaafijs wordt verkocht (shave ice). Dat maakt weer een boel goed.

Pearl Harbour

 Na de 22 uur reizen volgt een comateuze nacht. Bij daglicht ziet het er buiten nog steeds uit als Benidorm. Daar trekken we ons niets van aan, want vandaag gaan we de USS Arizona Monument bezoeken, op Pearl Harbour.  Op 7 december 1941 werd Pearl Harbour door de Japanners gebombardeerd. Negen slagschepen werden door de Japanners vernietigd of zwaar beschadigd. Andere militaire installaties liepen schade op en en honderden vliegtuigen werden vernietigd.
Ter nagedachtenis aan alle slachtoffers is op de gezonken USS Arizona een herdenkingsmonument gebouwd. De slachtoffers van het schip zijn nooit geborgen en hebben een zeemansgraf in het schip.

Ondanks dat ik niet geïnteresseerd ben in geschiedenis en al helemaal niet van veldslagen hou, is dit een monument dat me grijpt. De film met historische beelden van de aanval op Pearl Harbour, het boottripje naar de USS Arizona en het monument wat op het gezonken slagschip is gebouwd, zijn indrukwekkend. Een Parkranger legt uit, op de vraag van H waar die olievlek in het water vandaan komt, dat het wrak nog steeds olie lekt. Uit respect voor de lichamen die het herbergt, wil men niet gaan peuren in het schip en men laat het zo. Overlevenden van de MSS Arizona, waarvan er nu nog 5 zijn, worden na overlijden gecremeerd en bijgezet in het schip. De olievlek staat symbool voor de tranen van de slachtoffers. Zolang er nog overlevenden zijn, zal het schip olie blijven huilen. Als alle scheepsmaten zijn herenigd (en dus bijgezet zijn in het schip) zal de lekkage stoppen.   

's Middags gaan we naar Waikiki beach, en al dobberend in de zee hebben we uitzicht op de uitgedoofde vulkaan Diamond Head. Ik dacht altijd dat dat een merk voor surfboards was.

Heenreis

Als de koffers door de band worden weggevoerd wil H zijn mobiele telefoon pakken. Mis. Geen mobiele telefoon. Ondanks de paklijst. Ai, zonder telefoon voelt wel heel bloot, maar het is niet anders.

Het is een lange vlucht, ruim 11 uur. Ik probeer wat te slapen, maar als ik op mijn rechterzij draai, ligt mijn linker bil tegen de rechterbil van een Zweedse passagier, en als ik op mijn linkerzij draai raakt mijn rechterbil de afstandsbediening waardoor Gooise Vrouwen en de menukaart in een soort loop terechtkomen en elkaar constant afwisselen op het schermpje in de rugleuning voor me. Toch is het geen onprettige vlucht.

In San Francisco moeten we ruim 6 uur wachten voordat we door kunnen naar Honolulu, dan nog 5 uur vliegen, en dan eindelijk, staan we op Honolulu International airport. De lucht buiten is vochtig en warm. Omhangen met een bloemenslinger kruipen we in een taxibusje en gaan op weg naar ons hotel, Aqua Palms and Spa in Waikiki Beach. Het is donker geworden buiten, maar ik kan nog wel heel veel hoogbouw zien, en veel toeristen die aan het lopen zijn langs restaurantjes en winkeltjes. Het lijkt verdacht veel op Benidorm....

Pakstress

Nog drie dagen en dan ga ik op vakantie. Heerlijk! Daar leef ik altijd intensief naar toe. Maar met het naderen van de vertrekdatum, neemt ook de stress toe. Pakstress!
Lees ReizigerC op Vrouw Hyves Blog