Waimea Canyon

Vandaag gaat opnieuw een lang gekoesterde droom in vervulling: een bezoek aan de Waimea Canyon.

Bij het bezoekerscentrum vraag ik de weg naar Camp Slogget. De dame achter de kassa kijkt me op zijn zachtst gezegd 'neutraal' aan. Twee ijsblauwe ogen kijken door me heen en op monotone en vooral nasale toon vraagt ze welke route ik wil lopen en begint daarna ongevraagd uit te leggen dat ik de route andersom moet lopen maar liever eigenlijk maar helemaal niet. Er volgt een verhaal over een trail die niet te vinden is en veel omgevallen bomen en er hangt een zweem van gevaar om haar uitleg. Nou hebben Amerikanen dat nogal snel en dat zal wel te maken hebben met de claimcultuur. Als je niet afdoende waarschuwt hangt er zo een miljoenenclaim aan je broek. Wij trekken ons dus niks aan van haar bangmakerij en lopen gewoon ons plan.

We beginnen op Mohini Road, richting Camp Slogget en slaan rechtsaf de jungle in op de Kokee Halemanu Trail. Het pad stijgt langzaam en gaat door kniehoge en manshoge begroeiing. Af en toe opent de wildernis zich en zijn er prachtige vergezichten. Na wat klimmen en dalen gaat de trail over in de Black Pipe Trail en vervolgens in de Canyon Trail. Het laat zich raden waarom de laatste zo heet: het pad loop bovenlangs de Waymea Canyon en je hebt er adembenemende uitzichten. De route volgt de canyon een stukje en daalt af naar een kleine waterval met poeltje, verscholen in de jungle. Een prachtige plek voor een lunchpauze.

Na ons broodje Safeway steken we het riviertje over, dat van de waterval en het poeltje afkomstig is, en klimmen omhoog op zoek naar de Kumuwela road (niet meer dan een onverharde strook weg in de jungle). Ook daar zijn weer prachtige uitzichten op een zij arm van de canyon, en in de verte op de zee. Halverwege buigen we af en gaan de Kumuwela Trail in, een heel smal kronkelig paadje door dichtbegroeide jungle. We zien veel tropische bloemen, joekels van hortensia's en voelen veel bramenstruiken. Af en toe opent de jungle zich en geeft mooi uitzicht op dichtbegroeide dalen weg. Ergens loopt ook een riviertje, aan het geluid te horen, maar we zien het niet. Een beetje begrijp ik de mevrouw uit het bezoekerscentrum wel, het pad slingert zich door bijna onbegaanbare jungle met veel omgevallen boomstammen, maar het is echt meer dan de moeite waard. Aan het eind van de Kumuwela trail komen we weer, safe and sound, op Mohini Road. We hoeven geen claim in te dienen.

Op de terugweg gaan we langs de zuidkust, naar Spouting Horn, bij Kukui'ula. Dat is een gat in de rotsen waar de branding water doorheen perst, wat het geluid van een hoorn tot gevolg heeft. Onderweg daarnaartoe zie ik twee enorme schildpadden in de branding heen en weer geschud worden. Aan een local die zijn auto langs de kustweg parkeert (ja er wonen mensen in dit paradijs) vraag ik of dat geen kwaad kan, en of ze wel tegen de golven in kunnen zwemmen. “They're sea turtles”,zegt hij “they are suppósed to swim in the sea!”